Gelenek Değil, Vîcdânın Sesi: Adana İyilik Hâreketi

        Adana İyilik Hâreketi... Yıllardır sessiz sedâsız ama istîkrârlı bir şekilde yoksul Âilelerin kapısını çalan, sâdece et değil; ûmût, dostluk ve insânlık dağıtan bir grup. Onlar için bu bir gelenek değil sâdece; bu, vicdânın sesine kulak vermek. Kûrbân Bâyrâm'ı öncesi, Ârefe günü canlı Kûrbân dağıtımıyla başladı mesâîleri. Bayram'ın ikinci günü, et alamayan, sofrasına Kûrbân eti hiç girmemiş yaklaşık 200 Âilenin her birinin evine 4–4,5 kg et ulaştırıldı. Öncesinde ise, Ârefe günü ve Bâyrâm'ın birinci günü 25 Âileye canlı Kûrbânlık koyun teslim edildi, Bâyrâm'ı gerçek ânlâmıyla yaşayabilsinler diye. Bu yardımların arkasında tanıdık isimler var: Yunus Kemrik, Mesut Topatan, Hüseyin Talay ve Mustafa Baygın. Onlar sâdece dört kişi değil; onlar, vîcdânı hâlâ sağduyusunu kaybetmemiş bir toplumun temsîlcileri. Adana'da, bir avuç insânın neler başarabileceğinin kânıtı gibiler. Yıllardır, bıkmadan, ûsânmadan hemen her zâmân ama özellikle Râmâzân Ây'larında yapılan yardımlarla Zîrvelere çıkan bu yolculuk, yılın her Ây'ında süregelen periyodik desteklerle büyüyor. Çünkü yoksulluk tâkvîm dinlemiyor. İyilik de dinlememeli. Bir Kûrbân, Sâdece Et Değildir Ûnûtmamak gerekir ki; bir Kûrbân, sâdece bir îbâdet değil, paylaşmanın sembolüdür. Bir çocuğun yüzüne konan gülümseme, bir Ânnenin gözünde biriken yaş, bir sofraya eklenen son tâbâktır bazen. Ve Adana İyilik Hâreketi gibi gönüllüler olmasa, nice ev hâlâ sessiz, nice tencere hâlâ boş kalırdı. Însân olan her vîcdân sâhîbi bilsin ki; iyilik küçük bir adımla başlar. Belki bir mesaj, belki bir poşet yardım, belki de sâdece bir el uzatmak veya sâmîmî içten bir gülümsemek... Ama o adım, bir başka insânın hâyâtında Bâyrâm Sâbâhına dönüşebilir.