BİR YARDIM GÖNÜLLÜSÜNÜN HATAY HATIRASI

Deprem değil bildiğin kıyamet yaşanmıştı… Evler evlerin içine girmiş yollar yok olmuştu. Hatay’a vardığımızda akşam olmak üzereydi. Hemen çalışmalara dahil olmuştuk.Gecemiz gündüzümüze karışmıştı.Uykuyu unutmuştuk günleri sayamamıştık. Dünyadan kopmuştuk ,başka bir alemdeydik sanki… Depremden sonraki üçüncü gün mü yoksa dördüncü gün müydü bilemiyorum başında bulunduğumuz enkazda çalışmalarımız bitmek üzereydi  vakit ikindiydi, İçim darlandı biraz dolaşmak istedim.   Belli bir hedefim belli bir yönüm yoktu. Enkazların arasında öylesine gidiyordum. İlerde yeni kurulan çadırları gördüm.  Bir tarafta çadırlar kuruluyor bir tarafta yardımlar dağıtılıyor. Yardım alanlar çadırlarına taşımaya çalışıyor. Bir tarafta  ihtiyacını yüksek sesle talep edenler bir tarafta şikayet edenler.Bazıları şükrediyor bazıları nerde bu devlet diye bağırıyordu. Çadırların arasında dolaşmaya başladım. Bir çadırın önünde çömelmiş sigarasını içen donuk bir şekilde önüne bakan birini gördüm. Selam verdim selamı mı aldı ayağa kalktı. Ayağa kalkınca   güngörmüş biri olduğu belli oldu. Üzerinde marka bir eşofman takımı vardı ayağında terlik belliki deprem anında apar topar kendini dışarı atmış yada göçük altından çok hasar almadan çıkmış. Soğuktu hava  ancak içi yandığından olsa gerek üşüme belirtisi yoktu. Söze ben girdim doğrudan sordum bir şikayetin bir talebin var mı ? diye. Sigarasından bir nefes daha aldı ve cevap verdi. Kimden şikayetçi olayım. Devletten mi, Kızılay dan mı Afad dan mı yoksa yardım derneklerinden mi.   Ben kuyumcuydum. Bu şehrinden en zenginlerindendim.  Yıllarca vergiyi az vermek için en iyi muhasebecilerle çalıştım hep kazandığımdan az vergi verdim. Devlet fark etmesin diye kazancımı bankaya bile yatırmadım ,yaptırdığım devasa kasada altında , dövizde tuttum, kendisinden vergi kaçırdığım devletten mi şikayetçi olayım. Vergimi verdim mi ki şimdi niye bana yardım etmiyor diye şikayet edeyim. Hayatım boyunca  ne Kızılay’a ne Afad’a yardım ettim nede bir yardım derneğine şimdi bana yardım getirmiyorlar mı diye şikayet edeyim. Kaldı ki görüyorsun  çadır verdiler , yatacak yatak üzerimize battaniye verdiler  her gün üç öğün yemek veriyorlar  en çok üzüldüğüm ise haklarında sürekli konuştuğum  sahtekarlıkla suçladığım sakallıların bana yardım etmesi . Kimseye kızgın değilim kendime kızgınım. Ev alırken  müteahhittin tecrübesine bakmadım   depreme ne kadar dayanıklı bakmadım ben hangi zenginle komşu olacağıma baktım eşim evin fayansları ile kartonpiyerlerine çocuklarım havuzuna bakmıştı. İnan müteahhitte bile kızmıyorum. Bu bana ders oldu dedi.Çok şükür eşim ve çocuklarım hayatta , yakında işyerimdeki kasayı da çıkarırlar ben yine zengin olurum da kaybettiğim zaman anladım önem vermediğim bir çok insanın benim için ne kadar önemliymiş. Dünyaya farklı bakıyorum şimdi . Şart olsun kasaya ulaşır ulaşmaz dürüst bir muhasebeci bulup  kaçırdığım vergileri devlete geri vereceğim. Devlet baba derlerdi hep gülerdim. Devlet gerçekten babaymış tüm hainliğime rağmen zor zamanda bana babalığını gösterdi . Babamdan çaldıklarımı geri iade edeceğim. Kızılay’a ,Afad’a yardım göndereceğim birde sahtekar sakallılar dediklerimden her gördüğümde özür diliyorum özür dilemeye devam edeceğim dedi. Gözlerim doldu. Kendimi düşündüm ben memurum vergi kaçırmadım ama galiba bazı zamanlar mesaiden çaldım. Hep yardım kuruluşlarına yardım ettim ama düşününce yeterince yardım etmemişim . Adamın elini tuttum bana büyük bir ders verdin. Adımı görev yerimi söyledim ne zaman yardıma ihtiyacın olursa beni bul dedim.   Kendi kendime ile konuşarak yanından ayrıldım. Hala aklımda mesaiden çaldığım anlar geliyor ve insan babasından çalar mı hiç deyip duruyordum…